Hoe een baby'tje in onze armen ons helpt herinneren

Het knurfje ligt in mijn armen. Kijkt me aan, met grote blauwe kijkers. Als ik mijn mond tuit, probeert hij dat ook. Het voelt rijk, zo’n kleintje zo heel dichtbij. Dit moment.

Ook vriendlief kijkt op een manier die ik niet vaak zie: vertederd, gelukzalig, uitbundig, ingetogen, teder. En dat allemaal tegelijk.

Wat maakt ons zo innig blij?

Wat maakt toch dat we zo innig tevreden en blij zijn met een baby tegen ons aan? Volledig afhankelijk van ons? Warm in onze armen?

Door onze beschermingslagen heen

Misschien, mijmer ik, brengt zo’n baby ons wel in contact met ons zelf. Dat wat in ons zit, maar waar we vaak overheen walsen met aangeleerde reactiepatronen.

We moesten wel beschermingslagen opbouwen om ons heen. We moesten wel lief zijn als onze ouders boos waren, want dan ging die boze bui sneller over. We moesten ons wel afweren van de ander, anders voelden we te veel pijn. We moesten wel onze emoties verstoppen, want dan werden we lief gevonden.

Hoe we onszelf hebben begraven

Daarmee hebben we ons leren aanpassen aan wat de omgeving van ons vroeg. We kregen steeds meer zelftwijfel, gevoelens van afwijzing, controledwang, moeite met grenzen aangeven. Noem maar op.

We vergaten stukje bij beetje dat we helemaal niet die overtuigingen, gedachten, emoties waren. We vergaten dat we diep van binnen veel meer zijn dan dat. Dat we die tederheid, gelukzaligheid, uitbundigheid, intogenheid zíjn.

Een baby is puur

Een pasgeborene heeft nog geen manieren aangeleerd. Heeft nog geen pantsers omgedaan. Heeft nog geen overtuigingen opgedaan.

Het lacht, poept, huilt en slaapt. Dat is het zo ongeveer. Precies op het moment dat het dat van nature wil.

Een baby is puur. Wij ervaren het als puur. Authentiek. Of hoe je het ook noemen wil.

Een glimps naar ons authentieke zelf

Kortstondig contact met zo’n klein wezentje geeft ons een glimps van ons authentieke zelf. De warmte, de liefde, de gelukzaligheid die we allemaal in ons hebben. Het zijn de kwaliteiten waarmee en waarvanuit we proberen te leven, maar wat zo vaak mislukt.

Neem je zelf de leiding?

Natuurlijk, uiteindelijk willen we allemaal gelukkig zijn in het leven. We willen geen pijn, we willen geen boosheid, verdriet. We willen niet lijden.

En toch lijden we zo vaak en zo veel. Het hoort bij het leven. De vraag is alleen hoe je ermee omgaat. Laat je die pijn je leven leiden? Of neem je zelf de leiding?

Het kan ook zonder baby 😉

Dat is de kern waar het om draait. Natuurlijk heb ik daar geen baby’tje voor nodig. Maar het is wel een geweldige reminder. Even.

Wil jij meer leven vanuit die authentieke bron in jezelf?