Geen last meer van malen in zijn hoofd

Spannend, vindt hij het interview voor dit artikel. Een half jaar geleden is het nu dat we elkaar voor het laatst zagen. Het traject zielscoaching is afgerond en het gaat weer goed met hem. Maar om er nou over te vertellen hoe dat is gekomen? Daar twijfelt hij aan.

Blij en vol vertrouwen

Over het nut heeft Wilco geen twijfel. Hij komt met een hele waslijst met hoe hij zich nu voelt: hij slaapt weer door tot de wekker, is blij met zichzelf, heeft het gevoel dat hij ertoe doet, voelt zich zeker in contact met collega’s, ziet dat hij goed is in zijn werk en gaat met vertrouwen aan de slag. Een hele hoop dus.

Maar wat er nu precies allemaal gebeurd is in de zielscoaching, dat vindt hij lastig terug te halen. ‘Als ik terugkijk is er een hoop veranderd, maar wat precies en hoe, dat weet ik niet goed meer. Je komt vast te zitten, en dat vergeet je weer. Waarom maakte ik me toen ook al weer zorgen?’

Malen en zorgen maken

Ruim een jaar geleden klopt hij bij me aan. Het gaat niet zo goed met hem op dat moment.

Hij voelt veel onrust en stress waarvoor hij geen uitweg weet. Gevolg: veel te vroeg wakker en dan komt het malen en zorgen maken en niet meer kunnen slapen. Angstgevoelens.

Onzekerheid

Er is een bijna dagelijks terugkerend gevoel van onzekerheid. Vooral in zijn werk. Nieuwe ideeën durft hij nauwelijks te delen en al helemaal geen geld voor te vragen. Het is een spiraal naar beneden. Daardoor de twijfel of hij zijn werk wel wil blijven doen.

Foldertje en website

Zo kan het niet langer, vindt hij. En vindt ook zijn vrouw. Zij komt mijn foldertje ergens tegen en wijst hem op mijn website. ‘Die sprak aan’, zegt hij kort.

Vicieuze cirkel omhoog

Niet lang daarna komt hij voor de intake en een traject dat uiteindelijk 9 maanden duurt. 

‘Een vicieuze cirkel omhoog’, noemt hij het zelf.

Heel geleidelijk gaat het. Vooral dankzij de verbinding tussen lichaam en gevoel, legt hij uit. ‘De inzichten waren er wel, van wat er gespeeld heeft in mijn leven. Maar het weten is niet genoeg.’

Wat hem vooral nog bij staat zijn de sessies waarin emoties opkomen en weer verdwijnen. Het zijn de geleide meditaties/visualisaties, wat wel Innerlijke of ook wel Helende Reis heet.

De vredige staat van zijn

Wilco herinnert zich hoe zo’n Reis begon met angst, doorging in schaamte, eenzaamheid en uiteindelijk belandt bij vrede.

Zijn ogen beginnen te stralen. ‘Ja, die vredige staat van zijn, die gelukzaligheid voel ik nog steeds bij vlagen. Dat is het vertrouwen op mezelf, dat ik in mijn hart voel.’

Doelgerichte en positieve begeleiding

Wat hem het meeste heeft geholpen, weet hij niet zo goed. Het is het geheel. En wat hij ‘de doelgerichtheid’ noemt. ‘Op een positieve manier en ook niet langer dan nodig.’ Hij pauzeert even, waarna hij zegt: ‘En de veelzijdigheid van de sessies. Tekeningen, levenslijn,  teruggaan in herinneringen.’

En zo stuurt hij me, een half jaar na afloop van het traject, de volgende mail over hoe het nu met hem gaat:

Waardering op het werk